Iako je tretirala svoju seksualnu orijentaciju kao privatnu stvar, Susan Zontag je perceptivno pisala o muškim gej figurama i problemima.
Poznata književnica, vodeća intelektualka i borkinja za ljudska prava, Sontag je dugo bila preokupirana evropskom modernističkom estetikom i mišlju, koji su uticali na njeno pisanje i filmove.
Njena najpoznatija studija “Zapisi o kempu” (1964) bila je prvi detaljni prikaz raznovrsnosti gej senzibiliteta. U velikom broju drugih eseja, kao što su o Džek Smitovom filmu “Flaming Creatures”, ili o ličnostima kao što su Vilijam Barouz, Pol Gudmen, Roland Barts, Robert Mejpltorp i Džordž Balančin, ona se fokusirala na gej osobe, ali nije puno pažnje davala njihovom seksualnom identitetu kao takvom.
Zontag je retko pisala na autobiografski način i tretirala je svoju seksualnu orijentaciju kao privatnu stvar, ali njen kompleksan angažman na temu muške gej kulture proseže se kroz njen rad, često se ukrštajući sa njenom brigom za književnu i umetničku avangardu 20. veka. Akademski obučena u filozofiji i komparativnoj književnosti, Zontag je započela svoju knujiževnu karijeru sa dva romana “The Benefactor” (1963) i “Death Kit” (1967). U esejima koji su objavljeni tokom 60-ih i 70-ih godina 20. veka, Zontag je anglofonim čitaocima predstavila rad ljudi kao što su: francuski dramaturg Arto Artonen, francuski filozof Rolan Bart, francuski antropolog Klod Levi-Štraus, francuski režiser Žan-Luk Godar, nemački filozof Valter Benjamin, rumunski filozof Emil Sioran…
Režirala je i napisala scenarije za tri igrana filma “Duet for Cannibals” (1969) i “Brother Carl” (1971), snimljene u Švedskoj i “Unguided Tour” (1983) snimljen u Italiji, kao i dokumentarac “Promised Lands” (1974) koji obrađuje temu posledica arapsko-izraelskog rata.
Kombinacija istorijskog konteksta i filozofske refleksije izdvaja “Zapise o kempu” kao njen najvažniji rad. Njena svest o paradoksu pomogla je u davanju velike ozbiljnosti šaljivom i marginalnom diskursu kempa, što čini ovaj esej izuzetno kompleksnim.
Ono što je esej o kempu učinilo posebno važnim kada je bio objavljen sredinom 60-ih bio je kritički odnos prema gej subkulturi. “Homoseksualci su povezali svoju integraciju u društvo promovišući estetički smisao. Kemp je rastvarač moralnosti koji neutralizuje moralno ogorčenje i promoviše razigranost”.
Kada se izlečila od raka dojke, Zontag je napisala “Bolest kao metafora ” (1978) kao kritiku na kulturološku mitologiju koja okružuje tuberkulozu, sifilis i rak. “Nema veće kazne no bolesti dati značenje, značenje koje je nepromenljivo moralističko”, napisala je ona. “Bilo koja bolest čija je uzročnost mračna i čije lečenje nije efikasno počinje da dobija na značaju”. Sa “Sida i njene metafore ” (1989), ona je produžila istorijsku i kulturološku analizu iz prethodne knjige, dok njena kratka priča “Kako živimo danas ” (1986) opisuje uticaj vesti na jednu grupu prijatelja da je jedan od njih HIV pozitivan. Sa romanom “Vulkanski ljubavnik: Istorijska romansa ” (1992) vratila je mnoga pitanja o ukusu i senzibilitetu iz “Zapisa o kempu”.
Zontagova je bila i veliki kritičar američke spoljne politike, a bila je i jedan od glavnih učesnika prvog velikog protesta u Njujorku protiv rata u Iraku, kada se u srcu Menhetna okupilo više od 100 hiljada ljudi iz svih država SAD i burno demonstriralo protiv najave ratnog pohoda.
Ona je izazvala i kritičke reakcije na svoj račun, kada je napisala da teroristički napad 11. septembra 2001. godine u SAD nije bio kukavički atak na civilizaciju, već “akt koji je posledica specifičnih američkih akcija i saveza”.
Suzan Zontag je tokom 90-ih putovala i u bivšu Jugoslaviju, pozivajući na međunarodnu akciju protiv sve jačeg rata. Posetila je 1993. godine okupirano Sarajevo.
Suzan Zontag nije bila pacifista koji se principijelno uvek zalaze protiv svakog rata, već je bila kritičar koji je zagovarao “pravo žrtava diktature na oslobođenje” i verovala u “donošenje slobode” čak i ratom, ali i u “pravo civila da ne budu bombardovani”.
Tako je, povodom rata na Kosovu i bombardovanja SRJ, govorila da je trebalo intervenisati osam godina ranije, da bi se ‘zaustavio Slobodan Milošević”. Ona je 1999. godine objavila knjigu “Zašto smo na Kosovu’”, koja je objavljena i na srpskom jeziku.
Zontag je bila u dugoj vezi, sve do svoje smrti sa fotografkinjom Ani Libovic. Upoznale su se 1989. godine kada su već obe imale izgrađene karijere. Svoju vezu su čuvale u privatnosti i javno o njoj nisu govorile.
Zontag je preminula 28. decembra 2004. od leukemije, bolesti od koje je patila nekoliko godina.